قلم ها به دنبال دليل ها مي گردند...
اينجاست که گاه انسان احساس مي کند بايد پنجره اي رو به درون جان او گشوده شود.
پنجره اي که از آن بوي نسيم مي آيد.
نسيم دل انگيز کوچه پس کوچه هاي چراغاني که بوي عطر آن مشام جان را نوازش مي دهد..
بوي نسيمي تازه که جانِ تازه اي به کالبد خاکي مي دمد.
ياد شهدا از همين نسيم هاي تازه ي روح بخش است که برگ برگ وجود انسان را با لطافت تمام نوازش مي دهد.
ياد قصه ي عاشقاني که مجنون وار پي ليلاي خويش رفتند، حقيقتا آدمي را تکان مي دهد اما نه از آن تکان خوردن درخت هايي که باد پاييزي، برگي را مي ريزد رو به جاذبه زمين، بلکه از نوع انفجار درون قلب هاست که بالا مي برد آدمي را سمتي که جاذبه رو به خداست.
ياد جبهه هايي که در آن زخم و اشک و خون با هم در آميخته و بهترين چاشني آن مناجات اهل حال بود...
آنجا هوا بوي بال سپيد فرشته داشت...
آنجا خاک بوي عطر ياس داشت...
آنجا آب بوي تشنگي مي داد...
آنجا نماز صبح را با همان وضوي نماز شب مي خواندند...
آنجا هم نوايي با زيارت عاشوراي ارباب و عهد مولا ترک نمي شد...
آنجا بازار تعقيبات و تهجد و ذکر و اخلاص هيچ گاه بي مشتري نبود...
آنجا زماني که پشت خط اول بودند، غير ممکن بود که نماز را فرادا بخوانند.
خلاصه ي کلام آنجا هر لحظه از عمرشان که مي گذشت خود را به شهود حق نزديک تر مي ديدند.
ولي اينجا...........
ديگر از نهيب خمپاره ها خبري نيست
ديگر صداي مرغان عاشق براي پرواز بلند نيست
احساس خستگي بر وجودمان چنبره انداخته ! گويا کسالت و بي حالي جايي دنج تر از وجود ما پيدا نکرده است...
آي شهدا بگوييد شما چگونه پنجره بسته آسمان را گشوديد؟
بگوييد که چگونه با اشاره امام خود سر از پا نمي شناختيد و لحظه اي آرامش نداشتيد تا تحقق امر ولي تان؟
رمز پرواز را بر ما هم بگشاييد تا اين تن خاکي که گرفتار کنج قفس است؛ رسم پرواز را بياموزد...
رسم پرواز بعد از حال پرواز...
پروردگارا
به يأس بگو رهايمان کند!
به خستگي بگو دست از سرمان بردارد!
به کسالت و بي حالي بگو دور ما را خط بکشد!
و به شيطان بگو که در پي ما نيايد، ما دل به تو داده ايم ، انشاالله...!
(قسمتي از متن از کتاب سفر عشق)
----------------------------------------
بغض نوشت :
1- دلتنگيم شــهــدا... دريابيد مــا را...
2- شهيدان شاهد دعايمان کنيد.
3- دستمان خاليست...
4- .........
